Ελευθερία – Αναπηρία – Εγκατάλειψη

Δημοσιεύθηκε στις 04/03/2012

Είναι γνωστό πως στα περισσότερα νοσοκομεία της χώρας, ιδίως σ αυτά που διαθέτουν παιδιατρικές και μαιευτικές κλινικές παραμένουν βρέφη η παιδιά εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους για διαφόρους λόγους. Η περίπτωση που περιγράφει το άρθρο της Ελένης Γκοντέ στον ιστότοπο της Νέας Τηλεόρασης Κρήτης στις 2 Μαρτίου 2012 είναι όμως μοναδική:

Η Ελευθερία ένα πεντάχρονο κοριτσάκι φιλοξενείται εδώ και 17 μήνες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου εγκαταλελειμμένη από τους γονείς της μετά τον τραυματισμό της σε τροχαίο που είχε σαν συνέπεια η μικρή να μείνει παράλυτη. Στην χώρα πού έχει στην παράδοση της τον Καιάδα η εγκατάλειψη παιδιών με αναπηρία στα νοσοκομεία έχει αναφερθεί και στο παρελθόν. Ωστόσο νομίζουμε πως είναι η πρώτη φορά που παρόμοιο γεγονός με εγκατάλειψη θύματος τροχαίου γίνεται γνωστό. Αν το ρεπορτάζ είναι ακριβές το παιδί ευρισκόμενο στην αγκαλιά της μητέρας του κατά την σύγκρουση (και όχι σε ειδικό καθισματάκι) λειτούργησε σαν αερόσακος προφυλάσσοντας την μητέρα. Η ανταμοιβή του ήταν η βαριά αναπηρία και το να πεταχτεί σαν άδειο σακί στα αζήτητα.

Η Ελευθερία μετά από ένα φοβερό τροχαίο ταν Οκτώβριο του 2010 στο Λασίθι μεταφέρθηκε στο ΠΑΓΝΗ. Οι θεράποντες “ενημέρωσαν την οικογένεια για την τραγική και δυστυχώς μη αναστρέψιμη κατάσταση του παιδιού και τους πρότειναν να εκπαιδευτούν ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες φροντίδας του παιδιού τους, όταν θα το έπαιρναν πίσω στο σπίτι . Δυστυχώς η απάντηση ήταν ένα σκληρό όχι, και το κοριτσάκι εγκαταλείφθηκε στην μοίρα του”… “Δυστυχώς μέχρι σήμερα οι προσπάθειες της κοινωνικής υπηρεσίας να μεταφερθεί το παιδί σε κάποιο ειδικό κέντρο της Κρήτης ή αλλού έχουν πέσει στο κενό”. Τα ζητήματα που προκύπτουν δεν αφορούν φυσικά μόνο την οικογένεια της Ελευθερίας. Αφορούν και τη Δικαιοσύνη που απ οτι φαίνεται δεν την απασχόλησε καν το γεγονός.

Όμως πάνω απ όλα αναδεικνύουν ένα τεράστιο θέμα που στην Ελλάδα δεν θέλουμε να το γνωρίζουμε. Στη χώρα με τους περισσότερους θανάτους και τραυματισμούς από τροχαία στην Ευρώπη το κεφάλαιο “Mετά το τροχαίο τί;”εξαντλείται στην ύπαρξη του ΕΚΑΒ (με όλα τα προβλήματα του σήμερα) και της άμεσης νοσοκομειακής περίθαλψης. Δεν υπάρχει πχ ούτε ένας (1) εξειδικευμένος δημόσιος θεσμός ψυχολογικής υποστήριξης των θυμάτων και των οικογενειών τους. Τα κέντρα αποκατάστασης και ειδικά για τα παιδιά (και στην κατηγορία θυμάτων ηλικίας κάτω των 14 χρόνων η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη) υστερούν απίστευτα σε σχέση με τις υπάρχουσες ανάγκες. Οι κυβερνητικές επιλογές δεκαετιών στο ζήτημα των τροχαίων και της οδικής ασφάλειας την πρωτοκαθεδρία να έχει το υπουργείο Μεταφορών οδήγησε σε μια μόνιμη υποβάθμιση της δραστηριότητας του Υπουργείου Υγείας και την μη αναγνώριση της ουσιαστικής διάστασης των τροχαίων σαν κύριο ζήτημα της δημόσιας υγείας. Η παντελής έλλειψη συντονισμού και συνεργασίας ανάμεσα στις ίδιες της υπηρεσίες υγείας (που περιγράφονται και στη προσπάθεια μεταφοράς της μικρής σε “κάποιο ειδικό κέντρο”) είναι η γκρίζα πραγματικότητα.

Απέναντι σ αυτή οι ελπίδες για μια ακτίνα φωτός μετατίθενται στην εκκλησία & την φιλανθρωπία η στο συντονιστή του Σκότους κο Λοβέρδο.

ΥΓ. Πόσα θα θέλαμε όλα αυτά να ήταν δημοσιογραφικές υπερβολές. Όμως δυστυχώς τα διασταυρώσαμε και μεις πριν λίγο…

Γιώργος Κουβίδης

Ολόκληρο το ρεπορτάζ ΕΔΩ: http://www.neatv.gr/kriti-koinwnia/41981–5-.html

sostegr.wordpress.com, 4/3/2012http://news.disabled.gr/?p=43882